Bir Hayaliniz

[Witch. 196]

Bayağı psikoloji ve felsefeye bağlamışız ama bu konu benim uzmanlık alanım, o yüzden detaylı cevap vermekten çekinmeyeceğim :D

Amy, profilim hakkımda kısmını okumanı öneririm, benim yaşam felsefem ve görüşüm budur.

Mutluluk nedir? Göreceli bir kavramdır, kimine göre zengin olmaktır, kimine göre sevdiği biriyle olmaktır, kimine göre öyle birşey yoktur, kimine göreyse çok basit ve küçük şeylerdir. O yüzden insanı mutlu eden herşey büyüktür demek yanlış.

Benim içinse; mutluluk kavramı oldukça basittir, sevdiğim bir mevsim beni mutlu edebilir, ya da kendimi sevdiğim bir yemek ya da içecekle mutlu edebilirim, fena şekilde sorunlarım, dertlerim olsa da ve o durumda olabildiğince yalnızsam dahi, kendimi bunları düşünmekten ve bu konulara yoğunlaşmaktan uzak tutup, o an için sakin olabilir ve kötü bir şey yokmuş gibi davranabilirim.

Çok kişi tanıdım/tanıyorum, hiç kimsenin dört dörtlük bir hayatı olmadığını da biliyorum. Huzurlu ve mutlu olabilmek için önemli olan şey; Etrafta olan durum ve koşullara olan tepkin ve dayanıklılığındır.

Bunu kendini soyutlayarak, hiçbirşeye aldırmayarak başaramazsın, duygusuzluk çift yönlü bir kavramdır, kötü şeylerden uzaklaştırırken kendini aynı zamanda iyi şeylerden de uzaklaşırsın, farkında olarak ya da olmayarak ve bana, iyi bir şey yok ki zaten gibi bir şeyle gelme, mutlaka vardır, sen görmek istemiyorsundur ya da görmüyorsundur diyelim ki gerçekten yok, kendin yaratabilirsin.

Kısaca özet yapmak gerekirse demek istediğim şey; Duygularını köreltmek yerine, seni huzursuzluğa çeken kötü duygularını azaltabilir ve daha pozitif düşünmeye başlayabilirsin. :)

1. yukarıda değindiğim şeyler

2. Ateistliği yanlış anlıyorsun sanırım, Ateistlik ilahi şeylere inanmamaktır, bu demek değil ki her ateist oldukça soğukkanlı birer katil o.O

Katil olmamak için demedim. İntihar edebilmek için dedim. Cehennem korkusundan intihar edemiyorum/edemiyoruz. Gerçi katil olursam da cehenneme giderim. Bu daha yeni dank etti.

Noir-san haklısın ama ne yazık ki benim yerimde olsan böyle düşünmeyeceğini bildiğim için dediklerin benim için geçerli olmuyor.

Mutluluk beni için kısa süren, çabuk sönen ve bana hayal kırıklığı yaşatmak için var olan bir his. O yüzden mutlu olmak istemiyorum, yalnız olmak istiyorum. Ayrıca duygularımı köreltmiyorum, köreltemiyorum. Beni huzursuzluğa çeken şey kötü duygularım da değil örneğin şu an yan odada süregelen şiddet ve kavga bunlara hiçbir şey yapamamam ve sadece seyirci kalabilmem ayrıca bunun her gün sürmesi. Pozitif düşünmek? Hayatta hiçbir amacım olmadığını düşünüyorum ve kadar pozitif olabilirim?

Nickimin altındaki yazıda "Trigger" yazıyor ya "tetik" anlamına gelir. Tetik... Şu an yaratılış amacımın bu olduğunu düşünüyorum. Hayatımın bir kısmında bir şeyi tetikleyeceğim ve başka birinin çok önemli bir şey yapmasına neden olacağım. Kelebek etkisi bir nevi.

Benim psikoloğa gitmeme sebebim de buydu işte seni severim Noir-san ama aynı "mutlu olmaya çalış hayatın olumlu yönlerine bak" gibi pollyanna konuşmalarından sıkıldım artık. Berbat bir hayatım var ve bütün bu olumsuzluklarla yaşayıp bitireceğim sonra da öleceğim. Ben kabullendim. Ama içimde bir yerlerde ikinci kişiliğim dediğim o garip gıcık kişi sürekli "çok yalnızsın Kübra çok sefilsin bütün arkadaşların mutlu ve bugün hangi erkeğe asılsam derdindeyken sen nasıl evde kavga çıkmasa diye yırtınıyorsun, neden senin hayatında diğerleri gibi değil?" diyip duruyor ve çok kötü hissetmeme yol açıyor. Ondan nefret ediyorum. Onun yüzünden kendimden nefret ediyorum. Ve dedikleri haklı olduğu için diğerlerinden nefret ediyorum.

[BynMubo 193]

Sınavında başarılar o zaman :)

Hem pozitif olu hem duygusuz olmamın nedeni ilk başlarda sadece duygusuz biri olmam.Bu yüzden insanlar bana garipmişim gibi davrandı ve uzaklaştı,bende onlarla aramı düzeltmek için pozitif ve hoşgörülü davranmaya çalıştım.Bu şekilde duygusuzluğumu gizliyorum,yoksa aslında umursamaz ve duygusal olmayan biriyim.Hiç bir anime de veya filmde yada başıma gelen büyük olaylarda kavgalarda ağladığım yoktur,insanların göz yaşı döküp ağlayıp durdukları bir şeye öküzünün trene baktığı gibi bakınca biraz garipsenmek normal bir şey -_-

Ağlamak benim için çok zor bir şey,kızmakta öyle.Ancak ağlarım tabi,hemde sık sık.Fakat sorun ben üzüntülü şeylerde falan ağlamam,sadece kızdığım zaman bağırıp çağıramadığım için vücudum direkt olarak gözlere yöneliyor ve farkında olmadan göz yaşları akmaya başlıyor.Çünkü insanın bunu bir şekilde herhangi bir tepkiyle göstermesi gerek.Kızamadığım için ağlamaya başlıyorum,ancak çok çabuk parlayan biri sayılmam fakat bu aralar nedense çok çabuk kızıyorum . Duygusuzluk birazda umursamaz olmak gibi,sınıfça kötü bir şey olduğunda genelde ağlıyorlar ancak ben of neyse modun da olunca bu sefer çok umursamaz olduğumu söylüyorlar.Bende onları motive etmeye çalışıyorum,hayalimden biride duygusal olmak zaten.Saf olmak duygulanabilmek istiyorum,çünkü ağlamak güzeldir ve ağlıyorsan bir kalbin vardır..Böyle olunca toplumda kendimi robotmuş gibi hissediyorum.Bir nevi dışlanıyormuş gibi,bu yüzden duygusal ve sulugöz insanlarla anlaşamıyorum çünkü kendimi yalnız hissetmeme neden oluyorlar.. Onların yanındayken bir farklı hissediyorum.İlk hayalim psikopat olmak 2.hayalim duygulanabilmek ancak ikisi çok çelişiyor :D

Katil olmamak için demedim. İntihar edebilmek için dedim. Cehennem korkusundan intihar edemiyorum/edemiyoruz. Gerçi katil olursam da cehenneme giderim. Bu daha yeni dank etti.

Noir-san haklısın ama ne yazık ki benim yerimde olsan böyle düşünmeyeceğini bildiğim için dediklerin benim için geçerli olmuyor.

Mutluluk beni için kısa süren, çabuk sönen ve bana hayal kırıklığı yaşatmak için var olan bir his. O yüzden mutlu olmak istemiyorum, yalnız olmak istiyorum. Ayrıca duygularımı köreltmiyorum, köreltemiyorum. Beni huzursuzluğa çeken şey kötü duygularım da değil örneğin şu an yan odada süregelen şiddet ve kavga bunlara hiçbir şey yapamamam ve sadece seyirci kalabilmem ayrıca bunun her gün sürmesi. Pozitif düşünmek? Hayatta hiçbir amacım olmadığını düşünüyorum ve kadar pozitif olabilirim?

Nickimin altındaki yazıda "Trigger" yazıyor ya "tetik" anlamına gelir. Tetik... Şu an yaratılış amacımın bu olduğunu düşünüyorum. Hayatımın bir kısmında bir şeyi tetikleyeceğim ve başka birinin çok önemli bir şey yapmasına neden olacağım. Kelebek etkisi bir nevi.

Benim psikoloğa gitmeme sebebim de buydu işte seni severim Noir-san ama aynı "mutlu olmaya çalış hayatın olumlu yönlerine bak" gibi pollyanna konuşmalarından sıkıldım artık. Berbat bir hayatım var ve bütün bu olumsuzluklarla yaşayıp bitireceğim sonra da öleceğim. Ben kabullendim. Ama içimde bir yerlerde ikinci kişiliğim dediğim o garip gıcık kişi sürekli "çok yalnızsın Kübra çok sefilsin bütün arkadaşların mutlu ve bugün hangi erkeğe asılsam derdindeyken sen nasıl evde kavga çıkmasa diye yırtınıyorsun, neden senin hayatında diğerleri gibi değil?" diyip duruyor ve çok kötü hissetmeme yol açıyor. Ondan nefret ediyorum. Onun yüzünden kendimden nefret ediyorum. Ve dedikleri haklı olduğu için diğerlerinden nefret ediyorum.

O ikinci kişilik bende de var ve bence bir çok insanda var..İnan ki herkes hayatında çok kötü şeyler yaşıyor,ve bazen ''diğerleri'' diye bir düşünce oluşunca kafamızda kendimizi dışlanmış hissediyoruz..Ben aslında hiç bir zaman olumlu yöne bakmadım,diğerlerini kafamdan sildim.Kendim hariç herkesi,bir kenara attım ancak buda alçak gönüllülüğümü ve duygusallığımı yok etti.Başkaları için üzülemez hatta kendim için üzülemez oldum.Diğerlerini silerken kendimi de mi sildim..? Sadece dışlanmak ve o ikinci kişiden kurtulmak istemiştim.Nefes almak,rahatlamak .. Bir nevi kanla dolu olan bir odada kansız tek köşede yalnız başına oturmak gibi..Ancak bu maalesef nefes almak değilmiş,daha önce hiç hissetmediğim bir şeyi nereden bileceğim ki..? Evet bu tarz düşüncelerimi de sildim.Ancak 2.ben hiç bir zaman kaybolmadı,çünkü o asıl bendi. Herkesden sakladığım hiç kimseye göstermediğim içimdeki ben.Ben aslında pozitif biri değilim,karamsar yönleri tamamen silen yok eden biriyim kendim için.Ağlamak ve bağırmayı çok isterdim,içimdeki kalınca saplanıyor ve kanatıyor.Hislerini belki küçüğüm diye anlayamadığımı düşünebilirsin ancak aynanın karşısına geçip 2.benin bana '' Şuna bak,sen sadece numaracısın.O tatlı sevimli küçük kız kimse bilmiyor ?! Gülümsemeye devam et sen yalandan.Sen sadece koca bir yalansın ! İnsanlar sana bakarken içindekini göremiyor ancak aynaya derin gör ve beni gör.Saklama beni,o duygusuz küçük kızı.. O nefret dolu ancak bir o kadarda soğuk ve ruhsuz gözleri..Ne kadar saklarsan sakla sen sadece kalbinin karanlığı içinde kaybolacaksın ve hep kendine soracaksın,kimim ben ? Cevabını bilsen bile farklı bir cevap bulabilmek için o en ufak ihtimallere tutunacaksın ancak senin sahte kuklaların sana sadece senin almak istediğin cevabı versede gerçek yanıtta kaybolup gideceksin..Çünkü sen bir yalansın ve bir yalanda bir doğru olmaz..!'' Aptal aptal konuşmalar işte.Aman canım kim takıyor ki .. -_-

Düzenlenme: 1 Mart 2013 Barış Dönmez Baryshx tarafından

[Amygirl 2717]

Sınavında başarılar o zaman :)

Hem pozitif olu hem duygusuz olmamın nedeni ilk başlarda sadece duygusuz biri olmam.Bu yüzden insanlar bana garipmişim gibi davrandı ve uzaklaştı,bende onlarla aramı düzeltmek için pozitif ve hoşgörülü davranmaya çalıştım.Bu şekilde duygusuzluğumu gizliyorum,yoksa aslında umursamaz ve duygusal olmayan biriyim.Hiç bir anime de veya filmde yada başıma gelen büyük olaylarda kavgalarda ağladığım yoktur,insanların göz yaşı döküp ağlayıp durdukları bir şeye öküzünün trene baktığı gibi bakınca biraz garipsenmek normal bir şey -_-

Ağlamak benim için çok zor bir şey,kızmakta öyle.Ancak ağlarım tabi,hemde sık sık.Fakat sorun ben üzüntülü şeylerde falan ağlamam,sadece kızdığım zaman bağırıp çağıramadığım için vücudum direkt olarak gözlere yöneliyor ve farkında olmadan göz yaşları akmaya başlıyor.Çünkü insanın bunu bir şekilde herhangi bir tepkiyle göstermesi gerek.Kızamadığım için ağlamaya başlıyorum,ancak çok çabuk parlayan biri sayılmam fakat bu aralar nedense çok çabuk kızıyorum . Duygusuzluk birazda umursamaz olmak gibi,sınıfça kötü bir şey olduğunda genelde ağlıyorlar ancak ben of neyse modun da olunca bu sefer çok umursamaz olduğumu söylüyorlar.Bende onları motive etmeye çalışıyorum,hayalimden biride duygusal olmak zaten.Saf olmak duygulanabilmek istiyorum,çünkü ağlamak güzeldir ve ağlıyorsan bir kalbin vardır..Böyle olunca toplumda kendimi robotmuş gibi hissediyorum.Bir nevi dışlanıyormuş gibi,bu yüzden duygusal ve sulugöz insanlarla anlaşamıyorum çünkü kendimi yalnız hissetmeme neden oluyorlar.. Onların yanındayken bir farklı hissediyorum.İlk hayalim psikopat olmak 2.hayalim duygulanabilmek ancak ikisi çok çelişiyor :D

Dayanamadım geldim geri :D Bilgisayarda çalışmak zorunda olduğum için tutamıyorum kendimi gene buradayım :D

Bence sen öyle bakarken bir şeye üzüldüğünü belli eden ağlayan arkadaşların da yalnız hissediyordur kendilerini. Yani yalnız hisseden sadece sen değilsin bence...

Ben şöyle tahmin ediyorum senin durumunu:

Beynin stresten kaçma mekanizmaları vardır: Stres dediğim bildiğimiz sınav stresi değil herhangi bir beyne gelecek baskı... hayal kurma, ağlama, inkar etme gibi davranışlar bu mekanizmalardandır. Mesela sevdiği birisinin öldüğünü duyan kişinin bunu inkar etmesi gibi Naaaayıırrrr nnnnolamaz gibi :D

Hayal kurmadan sonra bence en müthiş kaçma mekanizmasi somutlaştırmamadır ve bence sen bu işi çok iyi yapıyorsun. Kendine haksızlık etme... Çünkü beynin baskıyı anında algılıyor ve bilinçaltın sanki o üzücü olay yaşanmamış gibi davranıyor. Bunu şuna dayanarak söylüyorum kızdığında ağladığını söylüyorsan senin de duyguların vardır.

Sana bir öneride bulunmama izin ver: Eğer gerçekten karşındaki duruma gerçek anlamda tepki vermek istiyorsan empati kur. Buna hayatta senin için en vazgeçilmez olan insandan başla... Onun acısına neden üzüldüğüne kafa yor. Sebebi sana çok mantıksız gelebilir ama sen çalış empati kurmaya çalış. Benim için anlamak önemli değildir. Anlamaya çalışmak önemlidir. Sevdiğim insan beni anlamayabilir ama anlamaya çalışması bana verdiği değeri gösterir. Buna kafa yorunca devamı gelir ve olursun benim gibi megalomanyak :D Ben de lisede az çok senin gibiydim. Gerçek anlamda empatiyi öğrenince insanların neden üzüldüğünü öğrendim. Tabi benim gibi de abartmamak lazım :D

Mesela bugün okulda bir afiş gördüm. Karaciğer nakli yapılmış bir çocuğun ölmüş bağışçısına yazdığı mektup vardı afişte... Ve ben okurken gözyaşlarımı kimse görmesin diye bayağı çaba harcadım. Çünkü direkt kendimi bağışçının ve çocuğun yerine koydum. Buraya yazarken bile boğazımın şiştiğini hissedebiliyorum...

[Witch. 196]

O ikinci kişilik bende de var ve bence bir çok insanda var..İnan ki herkes hayatında çok kötü şeyler yaşıyor,ve bazen ''diğerleri'' diye bir düşünce oluşunca kafamızda kendimizi dışlanmış hissediyoruz..Ben aslında hiç bir zaman olumlu yöne bakmadım,diğerlerini kafamdan sildim.Kendim hariç herkesi,bir kenara attım ancak buda alçak gönüllülüğümü ve duygusallığımı yok etti.Başkaları için üzülemez hatta kendim için üzülemez oldum.Diğerlerini silerken kendimi de mi sildim..? Sadece dışlanmak ve o ikinci kişiden kurtulmak istemiştim.Nefes almak,rahatlamak .. Bir nevi kanla dolu olan bir odada kansız tek köşede yalnız başına oturmak gibi..Ancak bu maalesef nefes almak değilmiş,daha önce hiç hissetmediğim bir şeyi nereden bileceğim ki..? Evet bu tarz düşüncelerimi de sildim.Ancak 2.ben hiç bir zaman kaybolmadı,çünkü o asıl bendi. Herkesden sakladığım hiç kimseye göstermediğim içimdeki ben.Ben aslında pozitif biri değilim,karamsar yönleri tamamen silen yok eden biriyim kendim için.Ağlamak ve bağırmayı çok isterdim,içimdeki kalınca saplanıyor ve kanatıyor.Hislerini belki küçüğüm diye anlayamadığımı düşünebilirsin ancak aynanın karşısına geçip 2.benin bana '' Şuna bak,sen sadece numaracısın.O tatlı sevimli küçük kız kimse bilmiyor ?! Gülümsemeye devam et sen yalandan.Sen sadece koca bir yalansın ! İnsanlar sana bakarken içindekini göremiyor ancak aynaya derin gör ve beni gör.Saklama beni,o duygusuz küçük kızı.. O nefret dolu ancak bir o kadarda soğuk ve ruhsuz gözleri..Ne kadar saklarsan sakla sen sadece kalbinin karanlığı içinde kaybolacaksın ve hep kendine soracaksın,kimim ben ? Cevabını bilsen bile farklı bir cevap bulabilmek için o en ufak ihtimallere tutunacaksın ancak senin sahte kuklaların sana sadece senin almak istediğin cevabı versede gerçek yanıtta kaybolup gideceksin..Çünkü sen bir yalansın ve bir yalanda bir doğru olmaz..!'' Aptal aptal konuşmalar işte.Aman canım kim takıyor ki .. -_-

Sen çok akıllı bir kızsın Şevval umarım hayatta başarılı olursun. Davranmak istediğin gibi davran, en doğrusu budur. Bu konuda ders verecek kişi ben değilim ama öğrendiğim tek şey budur.

İnsanların gerçek benden, depresif soğuk benden nefret edeceğimi bildiğim için sınıfa yeni tanıştığımızda neşeli ve önyargısız davrandım. Rol yapmadım sadece öyle olmak için kendimi zorladım.

Benden nefret ettiler.

Nasıl olmak istiyorsan onu ol.

[BynMubo 193]

Amy bildiğim kadarıyla empati kendini başka birinin yerine koymak..?

Ben kendimden nefret eden biri olarak empati kurursam heralde kahkahayla gülebilirdim o halime,ne şekerim ay yerim beni :3 Kanlı kanlı canım benim.. ( :D ) Kızdığımda ağlamamın sebebi sinirlendiğim zaman hiç bir şey diyememem.Çünkü o an beynime inanılmaz bir baskı oluşuyor konuşma bir şey yapma bağırma vurma sus özür dile gibi.Bende bu yüzden içime atıyorum ve bir şey yapmıyorum.Ancak artık hiç bir tepki veremeyince eskiden sinirlenincede ağlamazdım vücudum artık en ufak sinirlenmede tepki veriyor çünkü baskıya dayanamayıp ağlamaya başlıyor.Ayrıca amy çok iyi bir noktayı yakalamışsın evet kaçma mekanizması olarak somutlaştırma yapıyorum..Mesela çok kötü bir olay başıma geliyor,ablam üzerinden baya bir süre kurtulamazken olay bittikten sonra bir kaç saniye içerisinde olmamış gibi davranmaya başlıyorum.Artık fakat neden bilmiyorum olayın içerisinde bile olsam olay yokmuş gibi ilgilenmiyorum.Annem sinirden kafasını yardığında sinir krizi geçirdiğinde hemen yan koridorda bile olsa ben bilgisayarda oyun oynuyordum ve sanki olay yokmuş gibiydi.Annem kızdı hatta sen hala bilgisayarda mısın diye o zaman bana .. -_-

Witch,sen aslında nefret edilecek biri bence değilsin.Ben çok severim seni,senden nasıl nefret edebilirler anlamıyorum. -_-

Nasıl olmak istiyorsan öyle ol..Olamam . Olursam okuldan bile atılabilirim çünkü cidden sabır ettiğim bir kaç kişiyi fena halde hastanelik edebilirim ve herkes benden uzaklaşmaya başlar.Kızamamamın bir nedenide elimin veya ağzımın ayarı yok ve çok pis bakışlarım var.Bir nevi animelerdeki manyak karakterler gibi .. Ben diğer halimi kimseye kabul ettiremem..O zaman bildikleri kız olamam..Yoksa gerçek ben olmak o kadar istedim ki,ancak yaşıtlarımla öyle olursam asla anlaşamam.

[Witch. 196]

Amy bildiğim kadarıyla empati kendini başka birinin yerine koymak..?

Ben kendimden nefret eden biri olarak empati kurursam heralde kahkahayla gülebilirdim o halime,ne şekerim ay yerim beni :3 Kanlı kanlı canım benim.. ( :D ) Kızdığımda ağlamamın sebebi sinirlendiğim zaman hiç bir şey diyememem.Çünkü o an beynime inanılmaz bir baskı oluşuyor konuşma bir şey yapma bağırma vurma sus özür dile gibi.Bende bu yüzden içime atıyorum ve bir şey yapmıyorum.Ancak artık hiç bir tepki veremeyince eskiden sinirlenincede ağlamazdım vücudum artık en ufak sinirlenmede tepki veriyor çünkü baskıya dayanamayıp ağlamaya başlıyor.Ayrıca amy çok iyi bir noktayı yakalamışsın evet kaçma mekanizması olarak somutlaştırma yapıyorum..Mesela çok kötü bir olay başıma geliyor,ablam üzerinden baya bir süre kurtulamazken olay bittikten sonra bir kaç saniye içerisinde olmamış gibi davranmaya başlıyorum.Artık fakat neden bilmiyorum olayın içerisinde bile olsam olay yokmuş gibi ilgilenmiyorum.Annem sinirden kafasını yardığında sinir krizi geçirdiğinde hemen yan koridorda bile olsa ben bilgisayarda oyun oynuyordum ve sanki olay yokmuş gibiydi.Annem kızdı hatta sen hala bilgisayarda mısın diye o zaman bana .. -_-

Witch,sen aslında nefret edilecek biri bence değilsin.Ben çok severim seni,senden nasıl nefret edebilirler anlamıyorum. -_-

Nasıl olmak istiyorsan öyle ol..Olamam . Olursam okuldan bile atılabilirim çünkü cidden sabır ettiğim bir kaç kişiyi fena halde hastanelik edebilirim ve herkes benden uzaklaşmaya başlar.Kızamamamın bir nedenide elimin veya ağzımın ayarı yok ve çok pis bakışlarım var.Bir nevi animelerdeki manyak karakterler gibi .. Ben diğer halimi kimseye kabul ettiremem..O zaman bildikleri kız olamam..Yoksa gerçek ben olmak o kadar istedim ki,ancak yaşıtlarımla öyle olursam asla anlaşamam.

Teşekkür ederim canım, beni neden sevmediklerini bilmiyorum onlara bir şey yapmadım ama onlara davrandığımla size davrandığım gerçekten farklı... Sizi seviyorum bilmiyorum... Ondan sanırım...

Ayrıca sen benim birkaç yaş küçük halim gibisin, omuzlarında biraz daha az sorumluluk var sanırım bir de henüz delirmemişsin... umarım delirmezsin de tabii.

Umursamaman çok ilginç geldi ne büyük bir başarı bu bana göre anlatamam! Ben ya engellemeye çalışıyorum engellemeyince ya sakinleşticiyi fondipliyorum ya da bıçaklara saldırıyorum... Keşke ben de umurmamayı öğrenseydim

gerçi o zaman şimdi ya ablam ya annem ölü olurdu.

[BynMubo 193]

Delirmek..Bir deli vede şizofrenle beraber bir tımarhanede yaşadığım halde hala delirmedim galiba.Oh be çok şükür -_- Belkide bu yüzden umursamıyorum çünkü alıştım.Vede ben somutlaştırıyorum amy'nin dediği gibi,bu yüzden umursamıyorum..Artık hiç kimse umurumda değil..Beni anlayan bir kaç kişi hariç..Sizde onlardansınız..Ailemi bile..Ayrıca deliremem çünkü ailemde tırlaşmamış tek kişi olarak direk görevi görüyorum,bir nevi bir ailenin yükü üstümde.Ailemde bıçağa saldıranları durdurmak gibi görevlerim var.

[Amygirl 2717]

Amy bildiğim kadarıyla empati kendini başka birinin yerine koymak..?

Ben kendimden nefret eden biri olarak empati kurursam heralde kahkahayla gülebilirdim o halime,ne şekerim ay yerim beni :3 Kanlı kanlı canım benim.. ( :D ) Kızdığımda ağlamamın sebebi sinirlendiğim zaman hiç bir şey diyememem.Çünkü o an beynime inanılmaz bir baskı oluşuyor konuşma bir şey yapma bağırma vurma sus özür dile gibi.Bende bu yüzden içime atıyorum ve bir şey yapmıyorum.Ancak artık hiç bir tepki veremeyince eskiden sinirlenincede ağlamazdım vücudum artık en ufak sinirlenmede tepki veriyor çünkü baskıya dayanamayıp ağlamaya başlıyor.Ayrıca amy çok iyi bir noktayı yakalamışsın evet kaçma mekanizması olarak somutlaştırma yapıyorum..Mesela çok kötü bir olay başıma geliyor,ablam üzerinden baya bir süre kurtulamazken olay bittikten sonra bir kaç saniye içerisinde olmamış gibi davranmaya başlıyorum.Artık fakat neden bilmiyorum olayın içerisinde bile olsam olay yokmuş gibi ilgilenmiyorum.Annem sinirden kafasını yardığında sinir krizi geçirdiğinde hemen yan koridorda bile olsa ben bilgisayarda oyun oynuyordum ve sanki olay yokmuş gibiydi.Annem kızdı hatta sen hala bilgisayarda mısın diye o zaman bana .. -_-

.

Söylemek istediğim şeyi tam açıklayamadım sanırım... Empati kendini başkalarının yerine koymak evet... Konu başlığında "geleceğin yazarı" yazıyor. Ne türde yazıyorsun ya da yazacaksın bilemiyorum ama özellikle roman ya da hikaye türü ise karakterinle empati kurmazsan güzel bir şey çıkacağına inanmıyorum bir yazan olarak...

Şu annenin yaralanması konusunda da kusura bakma ama ister istemez sinirlendim. Annem benim her şeyimdir. Beni çok yıprattığı vakitler olur ama sesini bile buruk duysam endişelenirim. Belki de ben kendimi bildim bileli hasta olduğundandır ama bu duygusuzluktan da öte bir şey bence...

Ayrıca duygusuz olan birisinin yazar olabileceğine inanmıyorum. Senin duygusuz olduğuna da inanmıyorum sadece duygularını somutlaştıramıyorsun. Neyse ben neden bu konuda diretiyorum ki daha dün duygusuz olmak istiyordum :huh: :D :D

[Witch. 196]

Delirmek..Bir deli vede şizofrenle beraber bir tımarhanede yaşadığım halde hala delirmedim galiba.Oh be çok şükür -_- Belkide bu yüzden umursamıyorum çünkü alıştım.Vede ben somutlaştırıyorum amy'nin dediği gibi,bu yüzden umursamıyorum..Artık hiç kimse umurumda değil..Beni anlayan bir kaç kişi hariç..Sizde onlardansınız..Ailemi bile..Ayrıca deliremem çünkü ailemde tırlaşmamış tek kişi olarak direk görevi görüyorum,bir nevi bir ailenin yükü üstümde.Ailemde bıçağa saldıranları durdurmak gibi görevlerim var.

Sen kesinlikle benim küçüklüğümsün. Tam olarak. Ve seni anlıyorum. Gerçekten. Eğer bir problemin olursa bana mesaj at yeter elimden geldiğince yardımcı olurum, neler yaşadığını tam olarak bilemem ama çıkardığım kadarıyla benimkilerle hemen hemen aynı.

[BynMubo 193]

Duygusuz olmak istemeni önlediysem ne mutlu bana. :)

Empati..Bir karakterle empati kurabilirim ancak canlı biriyle pek sanmıyorum.Annemi severim elbet,ancak bu duruma alıştım ve ağlamanın hiç bir faydası yok,bu sadece onu dahada üzecek..Belkide..Dediğin gibi duygularımı da somutlaştırıyorumdur.Ancak böyle olmayı aslında ben seçtim.Çünkü vücudum gördüğü baskıyı küçük olduğumdan kaldıramıyordu ve tek seçenek buydu benim için..Baskıyı kaldıramayan vücudum saç dökülmesi stres ve benzeri belirtilerle izler bırakıyordu her ne kadar saklamaya çalışsam da ve bu çevremdekileri üzüyordu . Bu yüzden somutladım duygularımı çoğu şeyi..Çevrem derken herkes değil.Bizim akrabalıkta benim kadar olmasa da kötü olaylar var ve bazı kişiler benim yaşadıklarımı görmezden gelirken diğerlerini benim yaşıtım ve hatta büyükleri şımartıyordu..En çok bana acı verende buydu zaten,kıskandım hep bende neden onlar gibi ilgi görmüyorum,yaşadığım şeyleri yansıtmadığım için mi..? Peki ben neden bağıramıyorum gibi düşünceler ancak bunu yaparsam ne olucağını biliyorum bu yüzden de kendime baskı uygulamak zorunda kalıyorum.