Nyoteida

"Dün canım olan yarın düşmanım olmaz benim. Yaşananların hatırı hep saklı kalır; hatırları sorulur, selamları alınır. Sildiklerim vardır bir de! Onlar pişmanlıklarımdır. Adları anılmaz, hatırları sorulmaz. Sadece geçmişe gömdüklerimdir. Vicdanla birlikte şeref ararım. Her zaman doğru değildir elbet seçimlerim. Bazen şerefsizleri de severim. Her yerde gözüm kulağım vardır benim. 'Eksik söylemek, yalan söylemek değildir.' mantığındaki beni değil; kendini kandırır yalnızca. Bilmezden gelişlerim, aptala yatışlarım kaybetme korkumdan değil, karşımdakilerin yalan söyleme potansiyellerine olan merakımdandır. İnkar olmaz benim hayatımda. Yaşananı yaşanmamış saymam, sayanları da saymam. Kelimelere sığmaz, sayfalar sürer beni anlatmak ama ne kadar anlatılırsa anlatılsın; yaşayan bilir beni, yaşamayan anlamaz. Ağırdır sevmelerim, her yürek taşıyamaz."

Emre Aydın ünlü olmadan önce, üniversitede bir kızla aşk yaşar. Emre Aydın'ın ilk sevdiği kadındır. Fakat her aşkta olduğu gibi, onların ilişkisinde de sorunlar vardır. Bir yandan şarkıcı olma hayali ve bu doğrultuda yaptığı çalışmalar, bir taraftan da aşk ve okul hayatı... Her üniversitelinin hemen hemen yaşadığı şeyler.Amacı üniversiteden sonra sevdiği kadınla evlenip yuva kurmak, sonra hayallerini kovalamak. Ama kadın onu bırakıp başkasıyla evlenir okul biter bitmez. Emre çok üzülür, günlerce üzüntüden dışarı bile çıkamaz. Sonra herkes gibi terkedilmenin acısını hafifletmek için, "zaten pek de mühim değildin benim için" gibisinden şu satırları besteler: "Git gideceksen bekleme, farklı değilsin sende gideceksen bekleme. Beş para eder mi varlığın? Ki yokluğun beni acıtsın." Ama içi içini yer Emre'nin. Her tartışmalarında Emre'ye, adam olmaz senden diyen sevgilisine yine besteyle cevap verir. "Adam olmaz dedin senden 'Adam nedir?' dedim içimden. Farketmezdi, değişseydim. Güvenseydim ya da salıverseydim." Ve devam eder: "Adam olmadı hala benden, adam kölen olsun senin, ben olmam". Aradan biraz zaman geçince ayrılığın ve yalnızlığın acısı Emre'yi sarmalar. İyice sevdiği kadından umudunu yitirince bu sefer sevdiği kadına bir gün pişman olacağını hatırlatır. "Belki bir gün özlersin başka adamlarla, başka şehirlerde." Bu da Emre'nin acısını dindirmez. Her besteden sonra başka bir besteyle ona seslenir. İçinde büyük bir yangın vardır, başka türlü dindiremiyordur bu yangını. İçine düştüğü girdapta boğuldukça boğulur. Onu ne kadar çok sevdiğini ve ne kadar çok özlediğini yazar bu sefer. "Kapı çaldı, sen sandım, gördüm boşluğu aynada. Bir şehir düştü, tam içimde özlemişim, anladım. Biliyor musun, Evimdin sen benim, ailemdin, nefesim, karanlıkta ellerimdin. Mutlusun sen ben yokken, ben senin hiçbir şeyin. Düşe kalka tutunurken, artık özlemek istemiyorum." Sevdiği kadının evliliğinden 2 yıl sonra Emre bu sefer bunları yazar ona: "Evlenmişsin, nasıl oldu? Bulabildin mi sonunda, hep anlattığın o meşhur huzuru?" Haberi yokmuş ve sonradan öğrenmiş gibi bir de bestesinde "mış" ekini kullanır. Burada da gururunu düşünüyor, oysa işin gerçeği tam tersidir. Emre sevdiği kadının evlendiğini ilk başından biliyordur. Ünlü olunca, hayatı değişir. Para, şöhret ve hayatına giren yeni kızlar ona her şeyi unutturur. Emre artık gününü gün ederken, her şeye sahipken, elini sallayıp ellisiyle birlikte olurken, bir gün huzurlu olmadığını fark eder. Hiç kimsenin ve hiçbir şeyin üniversitede sevdiği o ilk aşkı kadar ona huzur vermediğini anlar. Ve bunu da besteler. "Hiç kimse olmadı senin gibi, olmayacak biliyorum." "Olmaz, olamaz aşk karın doyurmaz belki, ama aşksız da huzur olmaz." - Alıntı

Arkadaşları, yeni evli gence, bir çay sohbetinde:

-“Sen evleneli neredeyse bir sene oldu, ama maşallah sizin evden çıt çıkmıyor, siz hiç tartışmaz mısınız?” diye sorarlar.

“Hayır” diye cevaplar yeni evli genç ve ilave eder:

-“Akşam işten geldiğimde, kapı açılınca hanıma şöyle bir bakarım. Eğer hanım, eteğinin ucunu belinde topladıysa bilirim ki hanımın günü iyi geçmemiş ve havası yerinde değil.

Hiç ekmek, yemek sormadan usulca mutfağa süzülür, aceleyle birkaç lokma atıştırır ve ortalıktan toz olurum. Olur ya bazen de benim asabım bozuk olur. O zaman fesin püskülünü her zamankinin aksine soldan sarkıtırım.

O da bunu görür, asabi olduğumu anlar ve hiç sesini çıkarmaz, hemen yemeğimi, çayımı hazır eder. Etrafımda pervane gibi döner. Bu nedenle biz hiç kavga etmeyiz.

Dinleyenlerden biri:
-“Peki birader, kapı açıldı, yenge eteğin ucunu belinde toplamış, sen de fesin püskülünü soldan sarkıtmışsın. İki taraf da asabi, o zaman ne olacak?” diye sormuş.

Ötekiler de “Hah! Şimdi ne olacak?” demiş.

Genç gülümsemiş;
-“Bundan kolay ne var, fesin püskülünü hafif bir fiskeyle soldan sağa atarım” demiş.