Gallardo

Her şey gibi aşk dediğimiz o duygu da göreceliydi işte. İnsan gerek tek başına, gerekse çevresinin yardımı ile, yeniden doğmak için gerekli cesaret ve gücü ya da zenginliği ve potansiyeli kendisinde bulamadığı zamanlarda aşka yenik düşüyor, aslında kendisini mutlu etmesi gereken bu duyguyu başına beceriksizce bela ederek içinden çıkılamayacak bir problem haline getirmiyor muydu? Bir konu daha dikkatimi çekmişti ki, yanımızda çok güzel bir hanım olmasına rağmen yaşadığımız hayatın renkliliği ve zenginliği karşısında hiç birimiz sadece onunla ilgilenmeyi düşünmemiş, en azından onu her şeyin önüne ve üstüne koymamış, bu yüzden yatıp kalkmanın dışında çok daha tatmin edici bir dostluk bulmuştuk karşımızda. Öyle ki zaten her istediğimiz zaman Melinda'nın kucağına kafamızı koyup uyuyabiliyorduk ve bu uzak yollarda bazen özlediğimiz şefkati fazlası ile sağlıyordu bize. Kapadokya'da ki Birgit'te ise durum farklı idi. İlişkimiz yüzünden izole olmuş, birbirimizle ilgilenmekten çevremizde olup biten olaylara tam anlamıyla katılamaz ve onları yaşayamaz olmuştuk. Bu da, gezi ya da seyahat gibi zenginlik içeren ortamlarda bir kayıptı aslında. Yani insan, etrafta olan biten güzel şeyleri kaçırıyordu bir anlamda. Demek ki insan, etrafta onun gerçekten ilgisini çekebilecek zengin şeyler bulduğunda ya da yarattığında, daha önce bahsettiğimiz aşk zannedilen o sulu, zırtlak tablodan kurtuluyordu. Bu yüzden halimizden çok memnunduk. (Alıntı)