Rakuncuk

Bu yazıyı yazdıktan sonra kötü yaşamı olan insanları düşündüm. Aile baskısı, tramvalar, taciz vb. olaylara tanık ya da kurban olan insanlar, maddi ya da manevi açıdan yoksul insanlar... Hepsini düşündüm. Ve doğal olarak üzüldüm.

Aniden önümdeki müzik kutusunu fark ettim. Aldım elime, açtım. Müzik yavaşlamıştı. Fakat anı doluydu. Ansızın gülümsedim. Ve yine düşünceler sardı başımı.

Bu anılardan bir tanesini bile yaşamasaydım, hayatım Nasıl olurdu? Aynı mı?

Hiç sanmam.

Ne kadar şanslı olduğumu düşünüp şükretmeye başladım.

Ve bazı insanlar o kadar şanslı olmayabilir, hepimiz ve hepimizin hayatı biribirinden farklıdır. Fakat onların da Mutlu anıları yok muydu, onların solumalarını hayatı yapan? Yok muydu amaçları, solumalarını sağlayan?

Ve kanatsız olup da uçmaya çalışan kuşlar gibi olan insanlar da yok değil. Bir onların umut dolu, Işıl Işıl parıldayan ruhlarını, bir de her imkana sahip olup da hayattan memnun olmayan, kirlenmiş, amaçsız ruhlu insanları. İkinci seçenek asıl acınası olandır. Birinci seçenektekiler ise gülmeyi bilirler. Şükretmeyi ve inanmayı (inançlar farklı olabilir) bilirler. Mutlu olmayı bilirler. Ve ikinci seçenekteki insanları temizlenmeye çağırırlar.

Beni ya hayatı yaşanmasını bilen haklı insan, ya da agresif, bencil, egoist ve sosyopatın teki olarak düşünün, hiçbiri önemli değil. Bildiğim bir şey varsa, Mutlu olmaya çalıştığım. Herkes saf mutluluğu ister. Ve ben saf mutluluğun herkeste olabileceğini düşünüyorum. Hiçbir şey imkansız değildir. Ölüm tek çözüm değil. Olabileceğini düşünüyorsanız da bu asla sizin suçunuz değildir. Çünkü ölüm bana göre artık tamir edilemeyecek bir gemi gibi bir insanın tek çözümüdür. Fakat daha tamir edilebilen, hatta gıcır gıcır olanların ölümü seçmeleri mantıkla uygunsuz bence.

Sonsöz: Eğer insanlar birbirlerini temizlemeye çalışırlarsa, emin olun, saf mutluluk her yerde olacak... Ama korkunun kurbanı olmuş güçsüz (özür dilerim) insanlar ve diktatör olmaya çalışan, ruhundan bilimle açıklanamayan önemli bir parçası gitmiş inatçı ve egoist (yine özür dilerim) insanlar böyle yaşarlarsa gerçekten soyumuz tükenir ve insanlık, dünyada yaşamış en acınası türlerden biri olacak. Kim bilir, en acınasıları biz oluruz...

Ve bunlar sadece benim düşüncelerim. Tartışalım ve bulalım, en iyisi bu.